‘De vraagtekens van ouders’

‘Vooral de eerste jaren van je kind met een verstandelijke beperking en autisme is een achtbaan. Je weet dat autisme samen met een ontwikkelingsachterstand jouw kind bijzonder maakt. Als ouders heb je geen enkele referentie over de nog te verwachtte ontwikkeling. Wordt onze zoon ooit zindelijk? Kan hij leren praten of zou hij zelfs ooit kunnen lezen en schrijven?

Je leest veel, gaat naar bijeenkomsten en spreekt hulpverleners. Het houdt je iedere dag bezig. Het speciaal onderwijs maakt vooral gebruik van standaard ‘schoolse’ oplossingen. Samen met andere kinderen in een klas, is geen oplossing. Maar in het leerplichtstelsel ben je gevangen in regels. Scholen kunnen vaak uit het oogpunt van kosten niets anders aanbieden. Ze combineren kinderen met verschillende beperkingen in klasjes. Jouw kind is anders dan anderen en ontwikkelt zich ook anders dan die groep. De schoolse aanpak werd voor onze zoon Bart een steeds groter probleem. Dat liep zo hoog op dat hij op zijn veertiende overspannen thuis kwam te zitten.

Wij zochten een passende maatwerk oplossing, die vooral aansloot op het geluk van ons kind. Zich veilig voelen is een eerste vereiste voor zijn verdere ontwikkeling. Vanaf zijn jonge jaren werd zijn aandacht erg getrokken tot dieren. Honden, katten, paarden en de dieren op de kinderboerderij. We dachten meteen aan een oplossing die hierop kon inspelen. Naar buiten, ontspannen door je in te spannen. Frisse wind in de neus. Tijd en ruimte en alle aandacht om jezelf te kunnen zijn.

We hebben een perfecte aansluiting gevonden bij Het Spant. Sinds een jaar komt Bart naar het Spant voor dagbesteding en logeren. We zien dat onze zoon zelf weer is gaan lezen. Iets wat hij op school ‘moest’ op een moment dat hij het niet kon verwerken. Nu komt dat weer naar boven. Als hij in de auto zit, leest hij alle borden langs de weg en de letters op vrachtwagens. Het is ons opgevallen dat hij de rust heeft gevonden en openstaat voor zijn ontwikkeling. Zijn wereld wordt nu snel groter doordat hij steeds beter kan lezen.

En de belangrijkste ontwikkeling is toch wel het geluk dat we weer van zijn gezicht kunnen aflezen.’

Familie van Hout