‘Dylan heeft zijn plekje gevonden’
‘Dylan is altijd een vrolijk, meegaand manneke geweest. Hij vond alles goed. Vanaf zijn 10de werd hij moeilijker. Zijn gedrag veranderde en hij had forse agressieve uitbarstingen. We besloten hulp te zoeken, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk.
We wilden graag handvatten hoe om te gaan met zijn gedrag. Of nog beter, hoe we zijn uitbarstingen konden voorkomen. Als we hier beter mee om konden gaan werd de thuissituatie rustiger en kon hij thuis blijven wonen. We kregen het eindadvies: uit huis plaatsen, terwijl we vanaf het begin hadden aangegeven dat we dat persé niet wilden.
We gingen op zoek naar een plekje waar Dylan af en toe kon logeren, zodat wij konden ‘bijtanken’. We zochten een kleinschalige instelling, wat al een flinke uitdaging was. Een aantal keer dachten we die gevonden te hebben, maar dan bleek toch dat Dylan daar niet paste. Ze konden hem gewoonweg niet de zorg bieden die hij nodig heeft: zeer intensieve begeleiding door vaste begeleiders, een kleine groep, constante nabijheid, positiviteit, vriendelijke en duidelijke begeleiding en als dat nodig is beperking.
Toen werd ons geadviseerd contact op te nemen met Het Spant. Al vanaf het eerste gesprek met Eric en Jeroen voelde het vertrouwd, gewoon gewoon! Dylan mag met al zijn bagage zijn wie hij is, zonder bang te zijn dat hij niet meer mag komen. Wat hij kan, mag hij doen en als hij het niet kan, doen ze het samen. En als hij agressief is, wordt het opgelost en dan is het weer goed.
Wij vinden het belangrijk om alle kinderen bij Het Spant te leren kennen en een band op te bouwen. Ze maken namelijk een groot deel uit van het leven van Dylan (en van ons) en zijn dus ‘familie’. Met elk kind gebeurt dat op een ander niveau en met de een gaat dat wat sneller dan met de ander. Soms is de klik er meteen; de klik met Frederique was er vanaf de eerste keer dat we haar ontmoetten en we waren meteen weg van haar. Ze is een heerlijk vrolijke meid en een echte knuffelkont. Ik kwam erachter dat ze het heel leuk vindt om (gezelschaps)spelletjes te doen.
Nu kom ik af en toe, als ik Dylan kom halen, een uurtje eerder om even iets gezelligs met haar te doen. Ik krijg altijd een kopje koffie met suiker en melk van haar wat ze zelf voor mij maakt, ze roert zelfs! We spelen dan Monopoly, memory of kwartet. Soms gaan we samen schrijven, tellen of lezen (kan ze echt super goed!). Dylan vindt het ook leuk als ik voor ‘mijn vriendinneke’ kom en heeft dan zijn eigen ritueel, tafelvoetballen met Jeroen of Arjen. Ik vind het heel fijn dat het mogelijk is om gewoon even binnen te lopen. We hebben de wens dat Dylan straks gaat wonen bij Het Spant en dan willen wij graag kunnen binnenlopen bij Dylan en de rest van onze ‘Spant-familie’, zonder afspraak.
Door de benadering van Eric en Jeroen gaat het veel beter met Dylan, hij zit lekker in zijn vel, heeft meer zelfvertrouwen en ook zijn gedrag is veel beter. Dylan heeft nu drie dagen dagbesteding en hij gaat mee logeren en we gaan dit nog verder uitbreiden. Dylan heeft zijn plekje gevonden!’
Familie van Reekum